Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής χαρακτηρίζονται από μια επίμονη διαταραχή της διατροφής ή της συμπεριφοράς που σχετίζεται με το φαγητό και η οποία έχει ως αποτέλεσμα την εναλλακτική κατανάλωση ή την απορρόφηση της τροφής που βλάπτει σημαντικά τη σωματική υγεία ή την ψυχοκοινωνική λειτουργικότητα.
Η αιτιοπαθογένεια των διαταραχών πρόσληψης τροφής βρίσκεται στη διασταύρωση μεταξύ της ατομικής ψυχοπαθολογίας, της υποκειμενικής αντίληψης του σώματος και της βιολογίας του, της οικογένειας και της κοινωνίας.
Οι αλλαγές των στάσεων απέναντι στο σωματικό βάρος (φόβος της αύξησης του βάρους και υπέρμετρη ανησυχία για το μέγεθος και το σχήμα του σώματος) ήταν ραγδαίες στις αναπτυγμένες χώρες, με αποτέλεσμα σε αυτές να εμφανίζονται ως επί το πλείστον οι διατροφικές διαταραχές. Αφορά περισσότερο τις γυναίκες καθώς σε εκείνες απευθύνονται τα απισχασμένα πρότυπα ομορφιάς, ενώ αντίθετα, το ανδρικό σώμα αναμένεται μυώδες. Αν και συμπτώματα των διαταραχών υπήρχαν και πριν από το 1700, τα κλινικά συμπτώματα ιδιαίτερα της ψυχογενούς ανορεξίας και της ψυχογενούς βουλιμίας, αναδύονται τα τελευταία 150 χρόνια.
Τα διαγνωστικά κριτήρια σύμφωνα με την πιο πρόσφατη αναθεώρηση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου Ψυχικών Διαταραχών (DSM-V) αφορούν την αλλοτριοφαγία (pica), τη μηρυκαστική διαταραχή, την αποφευκτική / περιοριστική διαταραχή πρόσληψης τροφής, την ψυχογενή ανορεξία, την ψυχογενή βουλιμία, και τη διαταραχή υπερφαγίας (American Psychiatric Association, 2013).
